Ze passen op één vinger, wegen bijna niets en werden ooit door bijna elke vrouw in huis gebruikt: de vingerhoedjes van vroeger. Tegenwoordig zie je ze vooral in vitrines of op rommelmarkten, maar ooit waren ze onmisbaar in elk huishouden. Achter die kleine metalen dopjes schuilt een bijzonder stukje geschiedenis, vol vakmanschap, traditie en soms zelfs romantiek
Van noodzaak tot kunstwerk
De vingerhoed is één van de oudste gereedschappen ter wereld. Al in de Romeinse tijd gebruikten mensen leren of bronzen kapjes om hun vingers te beschermen tijdens het naaien. In Nederland werden ze vooral populair in de negentiende en vroege twintigste eeuw, toen bijna elke vrouw thuis kleding naaide, vermaakte of repareerde.
Zonder vingerhoed was dat ondenkbaar. De naald moest vaak door dikke stoffen worden gedrukt, en zonder bescherming zou de naaldpunt keer op keer in de huid prikken. De vingerhoed was dus niet zomaar een gebruiksvoorwerp – het was een stukje bescherming en precisie.
Een persoonlijk bezit
Vroeger had iedere vrouw haar eigen vingerhoed, vaak jarenlang dezelfde. Sommige werden met zorg bewaard, anderen zaten in een naaidoos die van moeder op dochter werd doorgegeven. Er waren eenvoudige exemplaren van blik of messing, maar ook prachtige uitvoeringen van zilver, porselein of zelfs goud.
Die vollständigen Kochschritte finden Sie auf der nächsten Seite oder über die Schaltfläche „Öffnen“ (>) und vergessen Sie nicht, das Rezept mit Ihren Facebook-Freunden zu teilen.
