Een zilveren vingerhoed werd soms cadeau gedaan bij een huwelijk of jubileum. In sommige families stond hij symbool voor vlijt en zorgzaamheid, eigenschappen die hoog in het vaandel stonden bij de vrouw des huizes.
Vakmanschap in miniatuurvorm
Wat de vingerhoedjes van vroeger zo bijzonder maakt, is de sierlijke afwerking. Vooral in de negentiende eeuw werden ze prachtig versierd met gravures, patronen of initialen. Ambachtslieden maakten ze met de hand, vaak met een klein motiefje van bloemen, vogels of randen van parelrandjes.
Er waren zelfs zilversmeden die zich specialiseerden in het maken van vingerhoedjes. Bekende merken als A.J. Hooijkaas uit Schoonhoven en Dolfi uit Italië staan nog steeds bekend om hun verfijnde ontwerpen.
Van gebruiksvoorwerp tot verzamelobject
Toen na de Tweede Wereldoorlog het zelf naaien langzaam uit de mode raakte, verdween ook het vingerhoedje uit de dagelijkse praktijk. Kleding werd goedkoper, mensen kochten nieuw in plaats van te repareren. Toch verdween de vingerhoed niet helemaal – hij kreeg een nieuw leven als verzamelobject.
In de jaren zeventig en tachtig ontstonden er verzamelclubs en beurzen voor vingerhoedliefhebbers. Over de hele wereld verschenen series van porseleinen vingerhoedjes met afbeeldingen van bloemen, landschappen, dieren en toeristische trekpleisters. Veel mensen namen er eentje mee als souvenir van hun vakantie.
Die vollständigen Kochschritte finden Sie auf der nächsten Seite oder über die Schaltfläche „Öffnen“ (>) und vergessen Sie nicht, das Rezept mit Ihren Facebook-Freunden zu teilen.
