In de diepe stilte van de centrale gevangenis wachtte een man het einde van zijn lot af. Twaalf jaar waren verstreken sinds zijn arrestatie. Hij was beschuldigd van een misdaad die hij naar eigen zeggen nooit had begaan. Aanvankelijk hield hij vol onschuldig te zijn, schreef brieven aan de rechters en smeekte hij zijn advocaten. Maar na verloop van tijd nam zijn kracht af en gaf hij zich over.

In zijn ijskoude cel B-17 gaf slechts één herinnering hem nog moed: die van zijn hond, Rex, een Duitse herder met een loyale blik. Hij was meer dan een dier: hij was zijn familie, zijn vriend, zijn enige vertrouweling. Hij herinnerde zich de dag dat hij hem vond, een kleine, verlaten puppy, trillend van angst voor een hek. Sindsdien hadden ze elkaar nooit meer verlaten...

Lees verder op de volgende pagina