Dus toen de gevangenisdirecteur hem vroeg zijn laatste wens op te schrijven, aarzelde de man geen moment. Hij vroeg niet om een ​​speciale maaltijd, een sigaret of een bezoek van een priester. Hij fluisterde slechts:

— Ik wil mijn hond zien. Nog één keer.

De bewakers keken elkaar verbaasd aan. Niemand had ooit zo'n simpel verzoek gedaan. Na enige aarzeling stemden ze toe. Toen de dag aanbrak, werd Rex binnengebracht, aangelijnd door een officier.

Toen de herder zijn meester zag, sprong hij naar voren en ontsnapte aan alle beperkingen. Zijn poten sloegen wild op de grond en in een vlaag van pure vreugde wierp hij zich in de armen van de man. De gevangene, zijn ogen gevuld met waterdamp, streelde met oneindige tederheid het hoofd van zijn metgezel.

Minutenlang leek de tijd stil te staan. De bewakers, normaal gesproken hard en onbewogen, zwegen, geraakt door de oprechtheid van het tafereel. Maar plotseling gebeurde er iets vreemds.

Rex begon ongewoon te blaffen, alsof hij iedereen waarschuwde. Hij liep om zijn baasje heen, besnuffelde hem aandachtig en staarde toen aandachtig naar een van de bewakers. Zijn hele lichaam spande zich, zijn blik scherp...

Lees verder op de volgende pagina