Onze nieuwe gewoonte
Elke avond, rond negen uur, hoorde ik een zacht gekraak en dan:
“Oma, ben je daar?”
We praatten over van alles: zijn school, zijn hond, de sterren buiten zijn raam.
Soms viel hij in slaap met de portofoon naast zich.
Het was onze kleine geheime traditie – iets tussen ons tweeën.
De nacht die alles veranderde
Op een avond bleef het stil. Geen gekraak, geen stem.
Ik dacht dat hij misschien te moe was, dus legde ik de portofoon op mijn nachtkastje en deed het licht uit.
Maar toen, net na middernacht, hoorde ik zacht gepraat.
Ik herkende zijn stem, maar hij klonk anders — zachter, verdrietiger.
“Papa, waarom huilt oma soms als ik er niet ben?”
Even bleef het stil. Toen hoorde ik mijn zoon fluisteren:
“Omdat ze opa mist, jongen. En omdat ze zich soms een beetje alleen voelt.”
“Maar ik ben er toch voor haar?” zei Tom.
“Ja,” antwoordde zijn vader. “En weet je wat? Jij bent haar grootste reden om te glimlachen.”
Wat ik voelde
Die vollständigen Kochschritte finden Sie auf der nächsten Seite oder über die Schaltfläche „Öffnen“ (>) und vergessen Sie nicht, das Rezept mit Ihren Facebook-Freunden zu teilen.
